Berni dla przyjaciół Bernuś

Właściwie to historię Bernusia mogłabym opisać wcześniej, jednak brakowało mi zdjęć głównego bohatera. Sami przekonacie się, że to jest nieodzowny element, potrzebny do scharakteryzowania tego psa. 

Berni to rasowy berneński pies pasterski. Nie młody, za to oswojony, gdyż wcześniej pomieszkiwał w sąsiedztwie firmy męża. Nasze dzieciaki znały psa, a on znał naszą rodzinę. W ubiegłym roku sprawy troszkę się skomplikowały, dla Berniego potrzebny był dom tymczasowy. Pies przyjechał pod las na wakacje i tak już został.

Aktualnie nie wyobrażam sobie wzgórza bez tego olbrzyma.

Jeśli ktoś z Was nie zna wspomnianej rasy, a szuka dużego, rodzinnego psa -warto się zainteresować. To niezwykle oddane zwierzęta, o wielkim sercu i ... podobnych gabarytach.

Niejednokrotnie miałam okazję się o tym przekonać. Kiedyś przyjechał do mnie dwuletni siostrzeniec. 

Mały Michaś przełamując barierę do zwierząt, tuptał wokół i karmił paluszkami odpoczywającego olbrzyma.

Bernuś  z ogromną delikatnością, skubał wątpliwy przysmak z malutkich rączek. W pewnym momencie Michaś potknął się o betonowy próg i gdyby nie asekuracja ,,lwa,, (złapał chłopca za koszulkę, podtrzymując go przed upadkiem) ten zdarłby nos, lub co gorsza wybił zęby. Zachowanie psa było instynktowne, naturalne. Po tym zajściu berneńczyk czuwał pilnując biesiadników. A Michałek otrzepał się i zafascynowany zwierzęciem, dalej podsuwał mu smakołyki. Reszta gapiów zbierała w tym czasie szczękę z podłogi. Siostra w przypływie miłości do wybawcy, postanowiła oddać mu swój grillowany karczek;)

Zresztą pamiętacie marzenie Wojtka i zauroczenie filmem ,,Czterej pancerni,,

Berni to zdecydowanie nie jest owczarek niemiecki, ale cierpliwie bawi się z synem udając Szarika.

Z pokorą znosi wszelkie wymyślane akcje bojowe, nawet kotu odpuścił. Za każdym razem kiedy karmię psa, kocur pierwszy musi wepchnąć do miski swoje wąsiska. Berni znosi to ze spokojem, jedynie gdy ma kość, to zaryczy na sierściucha jak prawdziwy lew. Kot ucieka wtedy w popłochu, zaskoczony zaistniała sytuacją. No jak tak...na kota, koteczka miał (?) Poza tymi występkami nasze zwierzęta bardzo się lubią i wszystkie potrafią się razem bawić. Uwierzcie- boki można zrywać, jak obserwuje przez okno taki spektakl. 

Berni - leżący olbrzym, Figo wielkości kapcia, podszczypujący olbrzyma i Milusia (arystokrata) ugniatający grzbiet berneńczyka.

 Dobrze odmieniłam, Milusia to kocur...tak już zostało ;)

Oprócz tego, że Bernuś jest maskotką rodziny są sytuacje, kiedy swoim barytonem potrafi ostrzec przed zagrożeniem, bronić terenu i właścicieli. Przekonali się o tym panowie instalatorzy. Pech chciał że zamiast zadzwonić do głównej bramy, poszli w pierwszej kolejności zobaczyć jak biegną kable z boku ogrodzenia. Berni tak dawał czadu i demonstrował swoje jestestwo, że nawet gdy go zamknęłam, robotnicy mieli opory by wejść na posesję. Chrząkali coś tam z boku... że mieszkam pod lasem i to jeszcze z niedźwiedziem. Tak po prawdzie to wiele się nie pomylili. Gdy pies stanie przy bramie na dwóch łapach, wygląda jak misiek. W końcu to ponad 70kg żywej wagi.

Warto tu zaznaczyć że to najbardziej posłuszny pies jakiego miałam. Mąż próbując mi dopiec, często porównuje go z Figulcem. Figo-kanapowiec, rozpieszczony przez wszystkich do granic możliwości i do tego jeszcze indywidualista.

Dziad w dodatku sprowadza Berniego na złą drogę.

Z początkiem roku , w największy mróz przywieźli nam kolejne trzy tony pelletu. Grześka poskładało, a trzeba było jakoś ten opał przetransportować do piwnicy. Ola pomagała w pracach polowych i nieumyślnie zostawiła otwartą bramę. W takich sytuacjach zazwyczaj Berni kład się ,,w progu,, ogrodu, natomiast po Figulcu zostawał tylko siwy dym. Tym razem zwiali obaj.

Postanowiłam poszukać ich w terenie przekonana, że nie uciekli daleko. Przemierzyłam trasę w kierunku wioski...psów ani widu, ani słychu. Myślę, pewnie poszły w las... zawróciłam. Idąc w przeciwnym kierunku spotkałam leśniczego, który zapewnił mnie, że naszych zwierzaków nie widział... może zdążyły wrócić?

Powoli zaczęło się ściemniać. 
Nawołując, cofnęłam się do domu i zaczęłam się martwić...mija godzina...druga, trzecia, dzwoni telefon-sąsiad.

Kamila nie uciekły ci psy? ...no uciekły , wiesz coś ?... Właśnie odpaliłem fb, ktoś zamieścił zdjęcie ... są pod marketem w centrum wsi!

Ubrałam się w sekundę, myśląc jaką karę im wymyślę po powrocie z wycieczki, wychodzę i kątem oka widzę, że złapałam pszysłowiowego kapcia. W przednim kole nie było powietrza. Zabluzgałam pod nosem, znowu telefon do sąsiada (dzięki Ci Panie za takich ludzi!)

Oszczędzę Wam szczegółów, ale razem z kolegą objeździłam wszystkie wioskowe dziury, zaułki o których nawet nie miałam pojęcia. Małolaci w tym czasie śledzili przebieg wydarzeń i zamieszczane informacje w mediach. A ja przełykając ślinę  dowiadywałam się o kolejnych rewelacjach...że np. psy aktualnie są w stajence pod kościołem.

 Sąsiada, mimo upływającego czasu najwyraźniej humor nie opuszczał. Wjeżdżamy w uliczkę, z naprzeciwka idzie starsza kobieta podpierająca się laską...Kamila Tu Berniego nie było, nikt nie ucieka ;)

W końcu trochę zrezygnowani dostaliśmy cynk, że psy są zamknięte na jednej z posesji. Facet sam ma berneńczyka i shihi tzu, więc myśląc trzeźwo ,,unieruchomił,, zwierzaki. Próbował szukać właścicieli, kontaktując się z weterynarzem. Na szczęście wszystko dobrze się skończyło. Wróciliśmy razem do domu. Figo wystraszony, ze skruszoną miną , Berni szczęśliwy że go pani z opresji wybawiła. Mam nadzieję że kolejnych wycieczek nie będą uskuteczniać.

Sami widzicie, nie mam czasu na nudę. Psy dbają o moją rozrywkę.

Berni dodatkowo o formę -uwielbia spacery ;)