Kontynuując wątek ;)

Ten post od dawna siedzi mi w głowie. Zastanawiam się jakich słów użyć, żeby to co zaraz przeczytacie było napisane w zgodzie z własnym sumieniem i szacunkiem do Was. Home Fragrance nigdy nie było bilbordem. Na blogu pokazuję skrawki naszego życia i dziwnie bym się czuła, klepiąc tu niestosowne regułki. Wymuszone teksty wychwalające pod niebiosa środki czystości np ;) Niekiedy w skrzynce mailowej pojawiają się podobne propozycje, za które grzecznie dziękuję, ale są też takie które najnormalniej w świecie kuszą,

   O ILE JESTEM DO NICH PRZEKONANA, pojawiają się na blogu. Nie czuję się przez to napiętnowana i chciałam stanowczo podkreślić, że wszystkie produkty o których do tej pory wspominałam,  poleciałby z czystym sumieniem po raz drugi ! Wiem że są wśród nas osoby, które współpracują z wieloma firmami i chwała im za to, bo sama wielokrotnie zaglądam i z ciekawością odnajduję tam produkty dla siebie. Nie neguję reklamy, wiem ile czasu skrada napisanie posta, fajnie gdy ktoś potrafi to docenić. Mam tylko osobistą refleksję na ten temat -szanujmy siebie i czytelników , bo można wpaść we własne sidła

 ...to tyle celem wstępu  ;)

Piszę o tym właśnie teraz, gdyż z markom o której zaraz wspomnę, nie jestem w żaden sposób związana umowami barterowymi, postami sponsorowanymi...czy jak tam to chcecie fachowo określać.

Po prostu jest to tak niszowa firma, że grzechem byłoby ją pominąć, w cieniu moich tęsknot i zainteresowań chociażby ;)

Kilka tygodni temu pokazywałam Wam Wojtka, w ugrzecznionej wersji (o tu) Szalenie lubię własne dziecię w retro wydaniu. Jak wiadomo nie zawsze i nie wszędzie, ale gdy tylko nadarza się okazja to idziemy na całość. Pierwszy raz z ubrankami BICOQUE zetknęłam się tuż przed pierwszym sakramentem synka. W rezultacie dwumiesięczny Wojciech został ochrzczony w białym kombinezonie. Jednak już wtedy przyrzekłam sobie, że koniecznie muszę zaopatrzyć chłopca w nostalgiczne zestawy , żeby odpowiednio udokumentować jego dzieciństwo. Pamiątka z pewnością będzie na lata.

 Ubranka są szyte w Polsce ,żadne chińskie rączki przy nich nie majstrują. Gdy przyjrzałam się wszystkim detalom, pętelkom , fastrygom, to od razu przypomniał mi się mój daleki wujek . Krawiec z zawodu, pedantyczny Władek,  który potrafił każdemu skroić garnitur na miarę...i jak mawiają sąsiedzi  ,,to se ne vrati,, ;)

Więcej o BICOQUE słodzić nie będę, zainteresowanych i gustujących w podobnych klimatach,
 odsyłam na stronę klik. Ostatnio w ofercie pojawiły się  również komplety dla dziewczynek i pozostaje mi tylko ubolewać nad tym , że z Oli taka dziewoja wyrosła.

Wróćmy jednak do młodszego potomka. 

Odebrałam od kuriera paczkę, a że ja jak już pewnie wiecie w gorącej wodzie kąpana jestem. Wystroiłam Wojciecha niczym lorda i pobiegłam z nim do sąsiadki, coby zachwyt mój podzieliła. Obie macałyśmy, oglądałyśmy synka niczym marionetkę, zasypałyśmy komplementami, które główny zainteresowany miał w głębokim poważaniu. Nie zważając na nasze zachwyty, zabrał się z kolegą za układanie wieży z klocków...tak więc do wianuszka pochlebstw  dodałyśmy ,,że wygodne,,

 Po powrocie rozmyślając o przyszłych zdjęciach ( planowałam sesję niczym zawodowy fotograf, z którym to raczej mało mam wspólnego he, he) ...i tak się rozmarzyłam że nawet rodzinny album wyciągnęłam, w celu znalezienia inspiracji.

 Uwielbiam stare zdjęcia i uwielbiam tę dziecięca modę !

Poniżej (pierwszy od lewej) mój tato.

A to jedna z najcenniejszych pamiątek, przedszkolne zdjęcie z 1939 roku .

Kto by wtedy przypuszczał, że te wszystkie niewinne oczka, ujrzą tyle ludzkiej krzywdy.

I w pewnym momencie mnie olśniło...Eureka!!! Przecież wiem gdzie znajduje się stara stacja PKP,  którą już kiedyś miałam okazję udokumentować. Tak, to miało być miejsce idealne! 

No i pojechaliśmy. Wojtek wystrojony i podekscytowany wizją pierwszego zetknięcia się z prawdziwą koleją, moja skromna osoba z aparatem uwieszonym na szyi i mąż z wyrazem twarzy ,,co ona znowu wymyśliła,, Szkoda tylko, że przez tyle lat nie nauczyłam się jeszcze, że życie często nie idzie w parze z moimi genialnymi pomysłami. Wyglądamy zza winkla -stacja stoi, ale klimatycznego peronu brak, tego który to właśnie za wyjątkowe tło miał posłużyć. W pierwszej chwili myślałam że się rozpłaczę .

Przynajmniej tory pozostały, które mój synuś musiał z każdej strony obstukać, udowadniając roześmianą buzią ,że do zabawy żadne zadaszenia nie są mu potrzebne.

 Proszę przymknąć oko na brak podkolanówek i umoczone sandałki.

Model z Wojcieszka marny. Po wyjściu z samochodu , gdy tylko spuściłam go na moment z pola widzenia, musiał poskakać w pierwszej, napotkanej kałuży.

Tak więc mimo wpadki ,Wojtek został udokumentowany w oparach minionej dekady i nawet do domu specjalnie mu się nie spieszyło. Pociągi przejeżdżają w tym miejscu ,z taką częstotliwością jak wschodzące i zachodzące słonce. Zamiast zapuszczać korzenie na stacji, podstępem obiecałam synkowi, że zabiorę go na kolejną wycieczkę i wtedy z pewnością zobaczy prawdziwą lokomotywę.

Stąd też atrakcje z poprzedniego wpisu ...i wszystko jasne ;)

Na zakończenie dodam, że Wojcieszek ma jeszcze jedno zgrabnie skrojone odzienie ...ale o tym innym razem .Podobno przyjemności trzeba dawkować.

A i te anielskie minki, to tylko pozory...bo Wojtek to żywe przeciwieństwo Oli ;)