Obiecałam bywać tu częściej, jednak ostatnio trudno mi wygospodarować godziny, by bez wyrzutów sumienia usiąść przy komputerze. Obowiązki narastają, święta za pasem, a mi brakuje sił i chęci, by szaleć z dekoracjami. Mogłabym Wam pokazać kilka kompozycji, wianków ale tak mi te ozdoby spowszedniały, że wszystkie wydają się jakieś takie... hmm...
bez wyrazu. 

Nie chcę w Waszych oczach wyjść na zrzędę, ale tak czuję. 

Życiowe zmiany depczą mi po piętach.

Nie pokusiłam się o listopadowe podsumowanie (patrz wstęp) czego mogę jedynie żałować.

Dla dzieciaków był to podobnie intensywny czas. Ola pisała testy próbne, ponadto brała udział w konkursie ( i tu niektórych zaskoczę) plastycznym. Udało jej się zdobyć nagrodę, jednak na skutek choroby nie dotarła na wernisaż.

Natomiast Wojciech w ostatnim czasie cierpi na eleganckość. Syn codziennie rano, wygrzebuje z czeluści szafy koszule i zapięty pod sama brodę, maszeruje do przedszkola wystrojony na galowo.

Pokażcie mi drugie dziecko, które lubi wciskać się w niewygodny uniform. Znacie takie ?

Na nic moje pogadanki. Wojtek ma fazę na muchy i krawaty, a ja pokornie muszę wszystkim tłumaczyć, że to nie mój wymysł by np. kupując pomarańcze w dyskoncie,  maszerować w uroczystym anturażu.
Taki egzemplarz nam się trafił ;) 

Listopad minął nam pod hasłem ,,pieśni patriotycznych,, Ten repertuar bardzo odpowiadał synkowi i chodził cały czas rozśpiewany.

Po drodze obchodziliśmy również dzień mody patriotycznej. Przy okazji tłumaczyłam chłopczykowi symbolikę Polski Walczącej. Słabo mi to wyszło.

Wojtek przyodziany w opaskę , oznajmił w przedszkolu że jest 

,,wojennym chłopakiem , ale nie bandziorem,,

 

 Pisaliśmy listy do Mikołaja...

 ...i Wojtek otrzymał odpowiedź zwrotną

Tegoroczne Andrzejki połączone były z ,,pępkowym,, Figusia.

Pani weterynarz zbadała psie dziecko i równie uległa urokowi szczeniaczka.

 Wraz z nadejściem grudnia przygotowałam kalendarz adwentowy i nie przypuszczałam, że Wojtkowi sprawi on tyle radości. Pozostała rodzina chętnie włącza się we wspólne przedsięwzięcia, oby zapał nie ostygł.

 A teraz obiecane, mikołajkowe książeczki. Z małym poślizgiem ale mam nadzieję, że tytuły będą dobrym pretekstem do obdarowania dzieci pod choinkę.

 JEST TAKI DZIEŃ..LEGENDY I BAJKI O BOŻYM NARODZENIU

Ezio Del Favero

Wydawnictwo Księży Marianów

 W tej publikacji znajdziecie opowieści z morałem na każdy, grudniowy wieczór.

Historie dla dużych i małych. Piękne, często do przemyślenia.

 ŚWIĄTECZNE ŻYCZENIA

Katherine Rundell

Wydawnictwo Wilga

 Cudownie ilustrowana historia chłopca, który w Wigilie zostaje sam w domu.

Wypatrując pierwszej gwiazdki czuje się bardzo samotny, to wówczas ozdoby na jego choince ożywają, przynosząc odrobinę magii i niezapomniane przygody.

 ZIMA TOLI

Anna Włodarkiewicz

Wydawnictwo Zielona Sowa

 Opowieść o rezolutnej i ciekawskiej czterolatce, która poznaje tajniki nowej pory roku.

Znajdziecie tutaj odpowiedzi na pytania

 Dlaczego właśnie zimą nosimy cieplejsze ubranie? 

I co to za biała kołderka otulająca świat? 

Dodatkowo ilustracje utrzymane w ciepłym klimacie, zachęcą młodego czytelnika by wracaj do tej lektury.

 Wielokrotnie wspominałam, że w naszych mikołajkowych skarpetach znajdują się właśnie książki.

O ile najmłodsi czytelnicy najbardziej cieszą się z bajek suto okraszonych obrazkami, o tyle starsze pokolenie ma zdecydowanie bardziej wyrafinowany gust literacki.

 Na szczęście Mikołaj dostał ściągę ;)

 Wczoraj Wojtek z ogromnym namaszczeniem szykowała przysmaki dla Mikołaja, wieszał skarpety i (o zgrozo) wymył nawet okno pastą pronto!

no... starała się chłopak bardzo ;)))

 A gdy zapadał nocna kurtyna ciszy i można było liczyć dziecięce oddechy...

...po cichutku, po kryjomu...

 Zawiało gwiezdnym pyłem i zjawił się on, nie kto inny tylko Mikołaj.

Trochę zaspany, lekko podziębiony, ale hojny jak co roku ;)

Zawsze pytacie mnie o zawartość skarpet, więc uchylam rąbka tajemnicy.

Kilka drobiazgów do wspomnianych lektur.

Oczywiście powinnam na koniec zmieści zdjęcie Figusia, ale odsypia właśnie nocne harce.

Piesek również dostał prezent i ku zaskoczeniu Wojtka-rózgę (już wiem że to nie ściema ha, ha).

Oczywiście futrzasty ,,lejek,, ma to w głębokim poważaniu, a na domiar złego
 diabełka i gałązki najchętniej by skonsumował ;)

Miłego Dnia!

Właściwie to nie wiem od czego zacząć, więc zacznę od podziękowań.

Miło czytało mi się Wasze życzenia. To ogromnie budujące, że tyle nieznanych mi osób zostawia tu ślad w postaci komentarza, przesyła pozytywną energię i tym samym motywuje do prowadzenia bloga. 

Odbijam to Wszystko do Was.

Kochani Bywalcy Home Fragrance DZIEKUJEMY

 Przed nami wyjątkowy czas Adwentu. Wielokrotnie Wspominałam Wam, że w grudniu dziecinnieje i zaczynam wierzyć w świąteczną magię. I tak mnie ta bajeczna otoczka pochłania, że z przyjemnością oddaję się pracy i innym powinnościom.

Wyczekiwanie na Boże Narodzenie uważam absolutnie za jeden z najpiękniejszych okresów w roku...chodź zapewne przed Wielkanocą napiszę coś podobnego ;)

Sami zastanówcie się jak bardzo cykliczność, zmieniające się pory roku odbija się w nas.

 W tym roku niestety nie będzie codziennych, grudniowych wpisów. Jednak postaram się częściej bywać w blogowej wiosce. W kolejności do publikacji czeka post o mikołajkowych książeczkach.

W głowie wykiełkowało kilka pomysłów na bożonarodzeniowe dekoracje, chodź tak po prawdzie to najłatwiej byłoby gdyby tegoroczna choinka lewitowała. Pomijając metraż, to muszę zakomunikować że mam w domu trzecie ,,dziecko,, Najbardziej skore do zabawy i obawiam się, że będzie żywo zainteresowane bożonarodzeniowym drzewkiem.

Do rzeczy...

Zarzekałam się, że żadnego darmozjada do domu nie wezmę. Luśka była wyjątkowa i jedyna w swoim rodzaju. Zwłaszcza podczas spacerów brakowało mi jej towarzystwa (nawet tego nieszczęsnego taplania się w błocie).

Podczas ostatniego wypadu w teren, przechadzaliśmy się wraz z  przyjaciółką i jej sunią. Widząc jak Wojtek biega za Kiarą, karmi ją i głaszcze, uświadomiłam sobie że muszę kimś zapełnić pustkę.

Późniejszy bieg wydarzeń sprawił, że nie mieliśmy zbyt długiego czasu do namysłu. A dodatkowo bombardowano nas zdjęciami puchatego słodziaka.

I chodź rozum podpowiadał co innego, to zadecydowało serce.

 I takim oto sposobem, od soboty jestem na ,,macierzyńskim,,

Przedstawiam Wam Figusia (mam nadzieję, że za kilka miesięcy nie przechrzczę go na FIGLUSIA).\

Dziewieciotygodniowe szczęście.

Matka razy Shihi tzu-ojciec nieznany.

Kiedy piesek jest mały,

Bierze się go od matki,

 Zawija w ciepła chustę,

Pled.

(...)

Zabierany szczeniaczek 

Skarży się i żali.

(...)

Po kilku dniach 

Żal cichnie

i rozpacz traci sens.

O swoim dawnym życiu 

Szczeniaczek zapomina.

Już ma panią

lub pana

Przewodnika stada

(Ludzie dla psa są stadem)

Chłonąc domu zapach.

Za przewodnikiem stada

Szczeniaczek przepada.

Chodzi za nim

Na miękkich i niezdarnych łapach.

Przewraca się 

O własne potknąwszy się uszy.

Ślad po sobie zostawia

w postaci kałuży...

 Gdy go karcą.

Spojrzeniem nawet kamień

Wzruszy

Czego chcecie?

Zmądrzeję kiedy będę duży

                                   /Ryszard Marek Groński/ 

Wierszyk małej Oli jest doskonałą puentą ostatnich dni ;)

Byłam przekonana, że wraz z nadejściem listopada życie domowe nieco się unormuje.

Najwyraźniej są to marzenia ściętej głowy. Większość rzeczy robię w biegu, co jest u nas ewidentnym przykładem swoistej rewolucji. Mało sypiam, jem w biegu, sprzątam z doskoku i potykam się o własne, niedokończone myśli. Jeszcze bardziej doceniam godziny spędzone rodzinnie, nieobarczone obowiązkami.

Wiedząc, że zbliża się kryształowa rocznica ślubu, zastanawialiśmy się jak ten jubileusz uczcić.

Pierwszym pomysłem był wspólny wyjazd, ale niestety pojawiał się odwieczny problem-co zrobić z dziećmi i to w dodatku w ciągu roku szkolnego?

Przed wybiciem ,,godziny zero,, przeglądałam pamiątki ślubne, albumy. Przywoływałam tamte emocje i uświadomiłam sobie jak wielu niema już wśród nas.

Ten blask bijący z uśmiechniętych twarzy nie wróżył ludzkich dramatów (niezbadane są wyroki losu).

Uwzględniając własne spostrzeżenia i statystyki, jeszcze bardziej uświadomiłam sobie, że okrągłą rocznicę należy wyjątkowo celebrować.

Hucznie świętować! 

Nam się to udało, 17 listopada to dla nas ważny dzień.

 Goście dopisali. Były tańce, hulańce, swawole.

Oczywiście na blogu zdjęć szpagatów nie będzie, rozmazanych od łez wzruszenia makijaży-również.

Wszyscy piękni, młodzi i niech tacy pozostaną.

  A my chodź problemy mamy takie jak na początku (czytaj mieszkaniowe he,he) 

to potrafimy razem trwać w tym grajdołku.